Laura Dirkx

Mijn naam is Laura Dirkx. Ik ben geboren te Genk, Limburg, op 23 januari 1995, waar ik tot kort heel mijn leven gewoond heb. Ik heb een zalige jeugd gehad, met een oudere zus en jongere broer die beiden zowel het bloed onder mijn nagels konden halen als mij de grootste lach op mijn gezicht konden toveren. Mijn ouders hebben mij alles gegeven wat mijn hartje begeert, mij overal in gesteund en altijd in mij geloofd. Zolang als ik mij kan herinneren ben ik altijd gefascineerd geweest in boeken schrijven. Lezen was en is een van de enige momenten waar mijn hoofd stil is en aan niets anders denkt. Ik begon met gedichtjes schrijven en kortverhalen, maar nooit had ik een gevoel van voldoening en hield ze ook geheim.

Geïntrigeerd door het menselijke lichaam, ben ik biomedische wetenschappen gaan studeren aan de Universiteit Antwerpen. Hier heb ik mijn master in tropische en infectieuze ziektes behaald met grootste onderscheiding. Het leek dan ook een logische stap om in januari 2019 als doctoraatstudent te beginnen in het Laboratorium voor Microbiologie, Parasitologie en Hygiëne (LMPH). Hier werk ik op de parasiet Leishmania, om de behandeling ervan te verbeteren. Momenteel woon ik in Antwerpen samen met mijn vriend en onze kater Bumi.

Ik ben altijd meer creatief geweest dan sportief. Ik ben afgestudeerd pianist, teken en schilder graag in mijn vrije tijd en lees om mij te ontspannen. Het schrijven van dit boek was voor mij de ultieme ontspanning, de woorden vloeiden uit mijn vingers zonder na te denken. Meerdere keren las ik een hoofdstuk alsof ik het voor de eerste keer zag. Het verhaal zelf is geïnspireerd door de zin ‘…Hij is meer mezelf dan ik ben. Waar onze zielen ook van gemaakt zijn, de zijne en de mijne zijn hetzelfde.’ van Emily Brontë’s Woeste Hoogten, een van mijn favoriete boeken en eerste Engelse boek dat ik las toen ik 14 jaar was. Ik begon met schijven toen ik 19 jaar was, maar was lang onzeker over mijn schrijfkunst en ben gestopt na een dertigtal pagina’s. Het is pas sinds kort, nadat ik aan mijn beste vriendin Tatiana vertelde over mijn idee, haar een hoofdstuk liet lezen, en ze mij niet meer losliet tot het af was, dat ik er zelf in geloofde. Haar enthousiasme is de reden dat dit boek bestaat.

Boeken