Fred Van der Auwera

Enkele dagen (1951) verbleef Fred in Lier, om daarna volgens de familietraditie naar Lint te verkassen. Na zijn schooltijd belandde hij via een omweg ( De Nieuwe Gazet) in het onderwijs. Als leraar elektriciteit kwam hij in scholen in Hoboken en Lier terecht. Sinds zijn jeugd mag schrijven als een rode draad met veel knopen in zijn leven beschouwd worden. Schrijven was een verborgen gehouden bezigheid, die met andere activiteiten de strijd om vrije tijd diende aan te gaan. Onaffe of verloren schrijfsels waren het resultaat van die manier van werken. Uiteindelijk kwam wat meer rust in Freds leven en tegelijk de nodige structuur om De Slappe Eik, gebaseerd op waar gebeurde feiten, af te werken.

De slappe eik

Jef is amper tien wanneer hij te horen krijgt de uitverkoren zoon te zijn, om het familiaal bedrijf verder te moeten zetten.
Zijn droom, samen met zijn twee broers, in de stad te gaan studeren en de wereld te verkennen, wordt door een simpele melding onderuitgehaald.
De gemeentelijke jongensschool, waar de katholieke leer de hoofdmoot van de leerstof uitmaakt, moet hij tot zijn veertien uitdienen.
Het bekrompen dorpsbestaan, zijn ziekelijk godvrezende moeder, zijn vader met maar één levensdoel, zijn beroep tegen wil en dank, de drug van de werkman, leiden naar een leven waar niemand naar uitkijkt.

Door de personen en de tijdgeest in de omschreven omstandigheden te verwisselen, bekom je een verhaal van alle tijden. Jonge mensen hebben een levensdroom. Drastische ouderlijke ingrepen, banaal lijkende keukentafelbeslissingen, kunnen verstrekkende gevolgen in het verdere bestaan van de geslachtofferde jongere teweegbrengen.

De slappe eik is een waargebeurd verhaal dat lichtjes werd bijgekleurd, een familiekroniek dat veel weg heeft van de sitcom “Coronation Street”. Een gezonde dosis humor, overgoten met een smakelijk Antwerps dialect maakt dit boek vermakelijke lectuur om heel ontspannen van te worden.

Het boek leest ook als een film en veel oudere lezers zullen ongetwijfeld meermaals nostalgische herinneringen krijgen. Een lach en een traan, zoals het leven zelf is.  Fred heeft een aangename schrijfstijl en neemt de lezer mee vanaf de eerste bladzijde; en dan ben je echt goed vertrokken.

Van harte welkom bij StoryLand, Fred.